TRAMVAY AHALİSİ
Dışarıda ayazın etkisini sürdürmeye çalıştığı bir hava vardı. Tramvayı kaçırmamak için hızlı adımlarla ilerlemeye başladım. Tramvayın gelmedi uzun sürmedi. Okul çıkışı olduğu durakta yoğunluk hâkimdi. İster istemez birbirini tanıyan öğrenciler az da olsa gürültülü bir sohbete dalıyorlardı.
Bu olay başıma ilk defa gelmiyordu. Birkaç kez daha yaşamıştım. Her zaman olayın dışında kalmak istiyordum ama bu sefer olmadı. Öğrencilere sırtı dönük adamın bir tanesi ayağa fırlayıp:
Kesin be! Buraya sizin muhabbetinizi dinlemeye mi geldik!
Ayakta duranlar kafalarını adama doğru çevirdiler. Hiç birinden tek bir kelime ses çıkmadı. Tabii bunun altında sessizlik vardı. Saygı için sessiz kalmak ortamdakilerin anlayacağı bir dil değildi ki herhalde derken arkalardan gür bir ses:
Sen kim oluyorsun? Buraya general bile gelse bu çocukları susturmaya hakkı yok. Senin yaşın kaç ki be adam onlar senin muhatabın mı? Onların tam kaynaşıp sosyalleşme çağları. Birbirlerine destek oluyorlar. Yoksa sen başkaları gibi serserilik, soytarılık mı yapsınlar istiyorsun. Sana zararları ne ki! Topluma faydalı olan bu gençlerin özgürlüğünü kısıtlamaya hakkın yok.
Büyük bir sessizlik. Arkamdaki kapı açıldı ve makinist ince ve umursamaz bir bakışla güya ağırlığını koyuyor. Arkalarda duran adam yanımıza geldi. Bize bağıran adam dayı sus dediyse de adam bağıran adamın suratına bakma tenezzülü bile göstermedi. Hatta utanmaz bir de yaptığı yetmiyormuş gibi atıcam şu adamı tramvayın altına tekerlekler ezip geçecek demesi beni iyice sinir etti. Gözlerimize bakarak başladı konuşmaya:
Evladım size diyeceğim tek şey: ‘Özgürlüğünüzü mahkûm etmeyin. Tokatçı bir toplum yapısına sahibiz. Bunun kölesi olmayın. Siz bizlerin aynası konumundasınız. Siz bizim yaşımıza geleceksiniz! Ama biz sizlerin yaşına gelemeyiz! Bunun kıymetini bilip bunun bilincinde yaşayın. Şiddet çözüm değildir.
Şiddet kelimesi benim beynimde çalkalanıyordu. Baktım ineceğim durak yaklaşıyor. Gözbebeklerimi büyütüp adamın gözlerine baktım ve:
Evet ŞİDDET!ŞİDDET!ŞİDDET! İnsanların birbirine sokan aciz, bencil, sonu hiçbir zaman iyi bitmeyen, insanları küçülten bir olgudur. Nitekim bazı insanlar güçlü devletlerin uyguladıkları şiddete karşı çıkmakta ve içlerinde ki şiddeti kolayca gençliğe sıçratabilmekte. Ondan sonra bu gençlikten bir şeyler beklemekte. Omuzlarımızdaki yükün üzerine ağırlık koymaktan vazgeçmez bunlar. Hepinizi kınıyorum TRAMVAY AHALİSİ. O kadar insanın içinde şu öğrencileri savunan tek bir insan mı var. Yazık çok yazık!
Mertcan ERMİŞ
>>Geri<<
>>Ana Sayfa<<
